Juist als een bevalling anders loopt dan je hoopt, is het belangrijk om goed terug te kijken op de beslissingen die je heb genomen. Fijn om te lezen dat je heb vertrouwd op je gevoel! Mandy schrijft over de geboorte van haar eerste kindje:
Ik had ruim van tevoren al bedacht wat mij de ideale situatie zou lijken. Niet omdat ik dacht dat we dat konden afdwingen maar omdat ik het wel fijn vond om een goed beeld te hebben van wat ik wilde. Voor mij was gemak, ontzorgt worden en privacy het belangrijkste. Dat betekende in bad met alle gordijnen dicht. Ondanks dat ik alle vertrouwen in mijn lijf had wilde ik in het ziekenhuis bevallen, als er dan iets zou gebeuren dan was ik er alvast.
4 dagen over tijd had ik al wat oefenweeën gehad maar echt, zodra het echt gaat beginnen herken je dat. Ik werd wakker en voelde de eerste echte weeën om 7.30. De hele dag kwamen ze met de ene keer veel tijd ertussen en de andere keer kort op elkaar. Eind van de middag kwamen ze ineens steeds sneller achter elkaar, dus belde mijn man naar partera en kwam Hilde langs. Door de afleiding en gezelligheid zakte de weeën weer en ik was nog niet ver genoeg om naar het ziekenhuis te gaan. Niet lang daarna volgenden ze elkaar weer snel op dus hebben we toch weer gebeld, waarna Jolanda kwam. Toen bleek ik ver genoeg te zijn dus zijn we gaan rijden.
In het ziekenhuis hebben Jolanda en mijn man het bad opgezet en gevuld. Het warme water was enorm fijn en hielp het opvangen van de buik en rug weeën. Na verloop van tijd kreeg ik een weeënstorm en dat kon ik niet fijn meer opvangen. Dit kostte veel energie, waardoor ik moest spugen. Na verloop van tijd had ik niet het gevoel dat ik echt verder was in de ontsluiting en was ik erg moe. Ik bedacht me dat ik op die manier niet genoeg energie zou hebben om goed te kunnen persen, daarom heb ik gevraagd om een ruggeprik. Dit betekende helaas uit het bad en op bed én dat de bevalling vanuit het ziekenhuis begeleid zou worden. Op het moment zelf was ik daar helemaal niet mee bezig, ik wilde gewoon geen pijn meer maar achteraf echt een gemis dat ik “mijn eigen” verloskundige niet meer bij me had. Mijn gevoel bleek te kloppen want ik zat uren na vertrek uit huis nog steeds op dezelfde 5cm als thuis.
Na de ruggeprik en met weeën-opwekkers voelde ik me veel beter, kreeg ik weer wat rust en begon de ontsluiting langzaam verder op gang te komen. De volgende ochtend was ik er bijna maar lag de baby nog niet laag genoeg. De ruggeprik was op en we besloten geen nieuwe zak aan te sluiten. Ik mocht tegen druk gaan geven wat pittig was maar uiteindelijk zorgde dat ons mannetje laag genoeg lag en ik rond 8.24 mocht gaan persen. Daarna ging het snel en was Sem er om 8.39.
De placenta bleek niet los te komen ook niet met flink persen en ik verloor veel bloed dus binnen 15 minuten naar Sem’s geboorte werd ik naar de operatiekamer gebracht. Daar is onder narcose de placenta manueel verwijderd. Daar heb ik verder niets meer van gevoeld, mijn herstel ging enorm snel gelukkig. Alleen mijn energie was erg laag omdat ik bijna 2 liter bloed was verloren.
Ondanks dat bijna niets was verlopen hoe ik het vooraf had gehoopt ben ik nog steeds erg blij met de beslissingen die wij genomen hebben. Met name dat ik hierin heel sterk naar mn eigen gevoel heb geluisterd!
Geschreven door Mandy de moeder van Sem, mei 2022
