Wat een mooi krachtig verhaal over een thuisbevalling, precies zoals mama hoopte! Reactie van Jolanda die bij de bevalling aanwezig was: ‘ Alle geboortes zijn bijzonder, maar sommige zijn er een met een gouden randje, de geboorte van Hannah was er zo een. Al tijdens de intake besproken Arianne en ik de mogelijkheid om thuis te bevallen. Na 2 zwangerschappen die niet zo verliepen als je zou willen, zag ik geen reden voor een ziekenhuisbevalling als dit keer de zwangerschap goed zou verlopen. Ze vond het wel een goed idee en ging er eens rustig over nadenken. De weken gingen voort, ik zag haar nog een aantal keer op het spreekuur en de wens voor een thuisbevalling werd groter. Hoe bijzonder is het dan, dat precies op de uitgerekende datum, haar man, Joël, mij belt en zegt dat de weeën begonnen zijn. (Overigens is 6.30 uur een prima tijd om een verloskundige wakker te bellen.) Ik ging snel naar hun huis en zag dat het al heftig was en verwachtte dat het snel zou gaan. We verplaatsten ons naar de slaapkamer. Ik belde de kraamzorg en zette alle spulletjes klaar. Ondertussen was Arianne hard aan het werk en werd ze goed ondersteund door Joël. Toen het persen begon, ging het allemaal heel snel. Om 9.09 uur werd een prachtig meisje met de naam Hannah geboren. Wat was ze mooi! Wat een voorrecht om hier bij te mogen zijn!’
6 jan 22 De hele dag had ik last gehad van krampen die voelden als weeën. Omdat mijn dochter die dag daarvoor jarig was, hing er nog een slinger met ‘Happy Birthday’. Door de pijn en het slaapgebrek kreeg ik daar de slappe lach om. Helaas bleek bij het huisbezoek van de verloskundige dat het om voorweeën ging, en in de avond waren ze dan -eindelijk- voorbij.
17 jan 22 Om 9.30 uur had ik een controle bij Jolanda, en hoewel ik sinds 6 januari regelmatig last had van voorweeën leek alles erop dat ik de uitgerekende datum opnieuw ruimschoots zou passeren. Gelukkig voelde ik me verder ontzettend goed, dus eerder ingrijpen vond ik onnodig. Als de bevalling nog even op zich liet wachten, was dat prima. Dit was immers mijn derde en laatste zwangerschap en de eerste die zonder problemen verliep; ik wilde hier zo lang mogelijk van genieten, zo vertelde ik Jolanda. Ze deed nog even wat controles en voelde of er toch niet stiekem wat ontsluiting was: alles zat echt nog potdicht. De baby schatte ze op zo’n 3200-3300 gram -mooi gemiddeld-, we planden nog wat nieuwe afspraken en ik kon weer naar huis.
We liepen nog even door de supermarkt en deden de noodzakelijke dingen in huis. We kwamen tot de conclusie dat we een extra kastje nodig hadden en dat we daarom morgen naar de Ikea zouden gaan nadat we de kinderen naar school hadden gebracht.
18 jan 22 Midden in de nacht kreeg ik opnieuw last van krampen. Ik ging mijn bed uit, zette een comedyserie aan, pakte een dekentje en maakte het mezelf zo comfortabel mogelijk: precies wat ik nu al weken deed. Op een gegeven moment begon ik wat dorst te krijgen, dus pakte ik een glas water. Het glas had ik net op het aanrecht gezet, toen ik weer een wee-achtige kramp kreeg. Ik pakte het aanrechtblad vast en -zo onhandig als ik ben- gooi zo het glas aan gruzelementen op de grond. Shit, hoe ga ik dit met die grote buik en regelmatige krampen opruimen?! Op dat moment komt mijn man beneden, hij hoorde om 3.00 uur iets vallen en ik lag niet naast hem.
Gelukkig was het maar een glas, maar echt blij word je natuurlijk niet als je midden in de nacht gewekt wordt en mag stofzuigen. Ik vertel hem over de situatie en zeg dat hij maar gewoon weer naar bed moet gaan omdat dit dezelfde krampen zijn als dat ik al weken heb. Dat ze wel degelijk steeds iets heftiger worden, laat ik expres even achterwege want wellicht zit dat ook gewoon tussen mijn oren. Om 5.30 uur strompel ik naar boven om te zeggen dat we misschien beter een andere dag naar de Ikea kunnen gaan. De krampen zijn steeds heftiger aan het worden en lijken korter op elkaar te zitten. Zou het dan toch?! Mijn man besluit me in bad te zetten, want wellicht nemen de krampen daarmee af. Warm water heeft wel vaker wonderen gedaan afgelopen weken, dus wie weet. Eenmaal in bad lukt het me totaal niet om te ontspannen, of misschien ontspant mij lijf zich dusdanig dat de weeën nu pas echt heftig kunnen worden. Ik vang ze op door op mijn zij in het bad te liggen, maar eigenlijk is dit verre van ideaal. Ik zeg mijn man dat ie misschien beter alvast mijn schoonouders kan vragen de andere twee kids op te halen. Hij kijkt me nog wat sceptisch aan: ‘Weet je het zeker dat nu gaat doorzetten dan? Het is zeg maar nog wel voor 6.00..’. ‘Goed prima, dan bel je eerst de verloskundige maar zodat we weten hoe het er voor staat’. Ik hoop dat dit er vriendelijk doch dringend uit komt, maar hé: weeën opvangen in een bad dat daarvoor niet ontworpen is en vriendelijk blijven is een best lastige combinatie. Uiteindelijk belt hij de verloskundige en direct daarna zijn ouders. Het is hem nu ook duidelijk dat het best serieus is allemaal en dat dit geen voorweeën meer zijn. Om 6.45 hoor ik voetstappen naar boven komen, en wie staat daar: Jolanda! Ik lig nog in bad als ze aankomt -al was het simpelweg omdat ik niet weet hoe ik er alleen uit moet komen- en met hulp van Jolanda en manlief kom ik met veel gestrompel boven op mijn bed. Die helse trap tussen mijn bad en mijn bed was de reden dat we eigenlijk in het ziekenhuis wilden bevallen, maar op dit moment moet ik er niet aan denken dat ik nog naar beneden zou moeten om vervolgens in de auto vervoerd te worden.
Stiekem is het dan ook een opluchting als ik al 5cm (!) ontsluiting blijk te hebben en dat we óf nu naar het ziekenhuis moeten óf dat het een thuisbevalling wordt. We besluiten thuis te blijven -al was het alleen vanwege de trap- en meteen daarna wordt alles in werking gezet om dat te laten gebeuren. Terwijl mijn man de kinderen klaar maakt om met opa en oma mee te gaan, klets ik tussen de weeën door nog wat met Jolanda. Onder andere over hoe bizar het is dat ik nog geen 24 uur geleden bij haar op een nietsvermoedende controle zat en dat ik het jammer vind voor mijn man dat we vandaag niet naar de Ikea kunnen. Om 7.35 -wanneer de kinderen zijn opgehaald en iedereen die er moet zijn in de kamer is- worden mijn vliezen op verzoek kunstmatig gebroken. Bij mijn vorige bevallingen gebeurde dat namelijk ook niet spontaan en inmiddels werd de druk op de vliezen steeds hoger. Vanaf dan neemt de intensiteit van de weeën nog meer toe en verdwijn ik compleet in mijn eigen bubbel. Ik hoor af en toe een ‘goed zo’ gevolgd door een aantal centimeter, maar verder leef ik even in een andere dimensie. Het enige dat ik in mijn hoofd heb, is het mantra ‘ik ben een tijgerin’. Geen idee waarom juist die zin zich door mijn hoofd blijft herhalen, maar het helpt me gigantisch door de weeën heen. Mijn man zit naast mij op ons bed en ik pak tijdens een wee zijn hand vast. Verder heb ik door dat de kraamverzorgster, verloskundige en mijn man gezellig met elkaar aan het praten zijn, al heb ik geen idee waarover. Al met al lijkt het voor alle betrokkenen een relaxte start van de ochtend.
Om 8.50 uur is het dan zo ver: ik mag beginnen met persen. Ik kom er meteen achter dat ik beter nog even naar de toilet had kunnen gaan voordat dit hele circus ging beginnen, maar ik zit te ver in mijn bubbel om me daar erg druk over te maken. Gelukkig ben ik in mijn eigen omgeving, daardoor gaat het me makkelijker af om alles los te laten. Er is serene rust om me heen -de enige eis die ik stelde aan mijn bevalling- en ik lig in mijn eigen bed. Terwijl ik pers word ik me bewust van dit moment van perfectie dat nog mooier wordt als ik de zon zie opkomen nadat het afgelopen nacht volle maan was.
En na 19 minuten persen is ze er dan om 9.09 uur, op de uitgerekende datum nog wel. Mooier wordt het niet. ‘Van harte gefeliciteerd met jullie dochter! Hoe gaat ze heten?’, zegt Jolanda. Mijn man vindt dat ik het mag zeggen omdat ik haar op de wereld heb gezet: ‘Hannah’, zeg ik. Meteen bedenken we ons dat ze drie namen gaat krijgen in plaats van twee, simpelweg omdat we zelfs nu niet kunnen kiezen. ‘Naomi Joanne’, voegt mijn man er daarom aan toe. Later wordt ze gewogen en opnieuw is daar een grappig moment: ze weegt 3200 gram, precies het gewicht waarop Jolanda haar 24 uur geleden op had geschat. Wat een heerlijke bevalling was dit en wat een perfecte ochtend. De beste bevalling is voor het laatst bewaard, maar mocht ik onverhoopt nog eens moeten bevallen dan absoluut weer zo!
Nogmaals bedankt Jolanda en de rest van Partera!
Geschreven door Arianne de moeder van Hannah, juni 2022
