‘Ik wil best ons verhaal van de bevalling van Luke delen en opschrijven. Waarin Hilde ons enorm heeft geholpen en cool bloedig, stressbestendig heeft gehandeld. Maar is natuurlijk niet zo’n 40 weken bevallings verhaal 🤪🤍’ Elsemieke haar zoon Luke werd heel plotseling prematuur geboren. Maar ook dat verhaal delen we graag. Bedankt Elsemieke voor je ontroerend mooie verhaal!
Het was een doodgewone maandag… althans dat had het moeten zijn. Die nacht had ik al een bepaalde kramp in m’n onderbuik die niet helemaal lekker zat. Maandag 4 november was ik 28 weken zwanger, ik dacht er verder dus niet zoveel bij. Eenmaal wakker ging ik even warm douchen, dat zal helpen. Na het advies van m’n moeder (mommy’s knows best) toch even de praktijk gebeld. Uitgelegd dat ik een soort spier voel die verrekt lijkt, of zou het bandenpijn zijn? Ze bellen me later terug nadat ze even overleggen. Helemaal goed – dan rij ik ondertussen naar m’n werk in Den Haag.
Het blijft maandag dus de eerste vergaderingen beginnen al vroeg. Tijdens de tweede vergadering begint die kramp toch wat meer op te komen. Ik zucht het stiekem achter m’n hand weg en ga af en toe even anders zitten op m’n stoel. Na de derde vergadering merk ik dat ik het niet meer trek. Ik moet enorm veel zuchten en op m’n ademhaling letten om het aan te kunnen. Nog steeds dacht ik niet dat dit eventueel weeën waren. Ik zeg iedereen gedag en ga naar huis rijden. Het scheelt dat ik een automaat rij en zo ondertussen een beetje kan puffen.
Eenmaal thuis merk ik dat ik ook enorm trek heb en ga een broodje maken. Bij de tweede hap plas ik een beetje in m’n broek. Gek? Snel veeg ik het af met keukenrol en zie ik dat het heel licht roze is. Dat is niet goed… ik bel de praktijk op het spoednummer en Hilde neemt op. Ze komt gelijk mijn kant op. Ik ga nog even snel naar de wc en het wordt allemaal iets donkerder rood. In de keuken probeer ik m’n broodje op te eten en dan gaat de deurbel al. Gelukkig maar, ik begon nu toch wel een beetje stress te krijgen.
Hilde komt binnen en laat me op de bank liggen. We gaan even luisteren naar de man in m’n buik. Die voelde ik de hele dag al ronddansen in m’n buik. Z’n hartslag is nog keurig en we gaan toch even naar boven om op bed te kijken. Ik loop braaf naar boven met nog geen besef wat er aan de hand is. Handdoekje keurig op bed, broek uit en Hilde voelt… Hilde voelt ontsluiting, 3 centimeter. Hilde zegt: “De kleine gaat komen.”
Alsof iemand al het lucht uit m’n longen slaat, lig ik verslagen op bed. M’n onderlip begint te trillen en de tranen lopen over m’n wangen. Hilde troost me en zegt dat ik daar wel even van mag schrikken. We doen een nieuwe onderbroek aan, lopen zachtjes naar beneden en ik moet weer plat op de bank liggen. De ambulance wordt gebeld en het ziekenhuis. Hilde blijft kalm en regelt alles, ondertussen houdt ze mij in de gaten en merkt ze dat ik een heftig aantal weeën krijg achterelkaar. Want dat bleek ik dus de hele dag al te hebben, weeën zonder erbij stil te staan.
M’n vriend komt eraan en terwijl hij binnenstapt, stopt de ambulance beneden. Hilde overlegd met de ambulancebroeder en uiteindelijk loop ik buiten de trap af. Op dat moment voel ik ineens water tussen me benen. Ik zeg nog snel:”Volgens mij plas ik in m’n broek.” Snel de brancard op en de ambulance in. Op maandagmiddag rond de spits naar Leiden rijden, dat werd een uitdaging.
De blauwe sirenes gingen aan en we vertrokken. Hilde voelde nogmaals en ondertussen zat ik op 8 centimeter ontsluiting. Dat gaat hard… zou die dan hier in de ambulance geboren worden? In Stompwijk landt de MMT helicopter en er springen twee artsen achterin de ambulance erbij. Volle boel zo ondertussen. Ik krijg van alles om die kleine binnen te houden. Ondertussen zit Hilde naast me en voel ik haar hand af en toe op m’n been en zegt ze dat ik het heel goed doe.
In Leiden aangekomen staat er een arsenaal aan artsen klaar om ons op te vangen. Hilde heeft dienst in Zoetermeer en de weeën remmers sloegen op dat moment aan. Dit kon nog wel even duren en we namen afscheid van elkaar.
Uiteindelijk is Luke geboren die avond om 21:32 in een stuitligging met 28 weken, 1020 gram geluk. Terwijl ik dit schrijf is het een mannetje van 18 weken, of gecorrigeerd met de uitgerekende datum (27-1-2025) 6 weken en 4,3 kilo. Hij ligt vredig op m’n borst te slapen en ons gezin is compleet!
Geschreven door Elsemieke de moeder van Luke, maart 2025
