Op een zomerse middag belt Kim met weeën. Ze is in verwachting van haar tweede kindje. De bevalling lijkt nu door te zetten want de krampen, die eerst licht aanwezig waren, worden heviger en houden steeds langer aan. Onder de douche was het goed op te vangen maar nu ze onder de douche vandaan is heeft ze daar meer moeite mee.
Ze is in de slaapkamer de weeën aan het opvangen. We luisteren naar het hartje van de baby, krachtig en regelmatig. Samen bespreken we hoe ze bevalling voor zich ziet. Het liefst wil ze naar het ziekenhuis. Als ik het ziekenhuis bel is de verlosafdeling echter vol. We moeten even wachten voordat we daarheen kunnen. De verpleegkundigen zijn razend druk maar gaan er snel voor zorgen dat er een verloskamer schoon is. Al na 45 min zijn we alsnog welkom in het ziekenhuis samen met kraamverzorgster Katinka.
In de loop van de middag komen de weeën steeds vaker en worden pijnlijker. Kim heeft het zwaar. Zo zwaar dat ze pijnstilling overweegt terwijl ze dat eigenlijk niet wilde. Het lijkt erop dat de geboorte van de baby niet lang meer op zich laat wachten. We besluiten inwendig onderzoek te doen: 7 cm ontsluiting! Dat gaat vlot, Kim is er blij mee en gaat vol goede moed onder de douche. Een uur later is Kim er klaar mee, de weeën worden alsmaar pijnlijker en zijn bijna niet meer op te vangen. 8 cm ontsluiting… Dat valt nu wel tegen omdat de weeën zo hevig zijn. We hebben besproken wat de verschillende opties zijn: niks doen en lichaam de tijd geven, de vliezen breken of een CTG (hartfilmpje) aanzetten om pijnstilling te kunnen regelen. Kim wil dat ik de vliezen breek om zo de bevalling vooruit te helpen. We zien helder vruchtwater aflopen, direct voelt Kim steeds meer druk van het hoofdje.
Ze zit op de skippybal naast het bed en beweegt heen en weer. Door de bewegingen maakt ze goed ruimte in het bekken om de baby te laten zakken. De baby ligt een beetje scheef met haar hoofd en daardoor duurt het laatste stukje van de ontsluiting nu langer dan we hadden gehoopt. Om het proces vooruit te helpen maken we de blaas leeg met een katheter, het lukt niet meer om te plassen. En een volle blaas houdt de indaling van het hoofdje tegen.
Een uur later is er ondanks alles niks veranderd. We nemen de opties door en Kim besluit dat ze nu wel iets tegen de pijn wil krijgen. Als ze dan meer comfortabel is kunnen we de weeën sterker maken met medicatie. De baby ligt er nog steeds niet helemaal handig voor en we hebben wat extra power nodig.
Officieel is de zorg voor Kim en de baby nu overgedragen aan de gynaecoloog en verloskundige van het ziekenhuis. Maar omdat we veel samenwerken kunnen we als een team samen voor onze vrouwen en baby’s zorgen. Met Remifentanyl (infuus met een soort morfine) zijn de weeën voor Kim beter op te vangen. Ze krijgt via het infuus ook medicatie om de weeën te versterken. En een uur later heeft ze persdrang, het einde is in zicht! Als Kim gaat persen, zit ze op handen en knieën op bed. Samen met papa vang ik een mooi meisje op. Hij legt haar bij mama op de borst. Wat een opluchting!
Geschreven door verloskundige Janneke, juli 2023
