Hier lees je Stella haar verhaal over de geboorte van haar eerste kind: zoon Emil. Ze had een weeënstorm en beviel heel snel!
Medio januari was ik uitgerekend, wat natuurlijk betekent dat de kleine vanaf medio december zou kunnen komen. We bleven zeggen dat na 2 januari mag het wel. Kerstdagen en oud en nieuw waren achter de rug en precies op 2 januari in de ochtend kwam de slijmprop eruit. Oké dan, betekent nog niet zoveel. Daarna kwamen lichte krampjes, wel met enige regelmaat van ongeveer 40 minuten. Ik ben nog die dag op controle geweest, maar er was niets bijzonders. ‘s Avonds waren de krampjes helemaal verdwenen en de kleine deed zijn normale routine van hikken en even schoppen in mijn buik voordat ik kon slapen.
De volgende dag kwam, en het was de hele dag helemaal rustig. Ik ging slapen met de gebruikelijke hikjes en schopjes in mijn buik. Er kwamen ook krampjes, net zoals de dag daarvoor, maar ik dacht dat die vanzelf weg zouden gaan. Inmiddels waren we al in de volgende dag en het gerommel in mijn buik bleef maar doorgaan, maar het was nog redelijk rustig. Ik dacht: mocht de kleine ook iets rustiger worden kan ik nog slapen. Totdat mijn vliezen braken. Dat was midden in de nacht, ergens rond 3 uur. Nu was het duidelijk: ergens de komende dagen zou ons zoontje geboren worden. Ik vertel mijn man dat mijn vliezen zijn gebroken en voor zover ik weet, kan het nog een uren duren totdat het echt begint. Ik pakte het papiertje met de regels wanneer ik moet bellen en keek naar de twee regels:
1) …de weeën om de 4-5 minuten, die 1-1,5 min per stuk duren. oké, zover ben ik het niet, op dat moment had ik iets van 7 minuut en zeker niet langer dan één minuut.
2) kleurloos helder vruchtwater…
Ik las dat en begon te twijfelen…. mijn vruchtwater was soort van lichtroze, maar is dat helder?… ik vraag mijn man, hoe hij het interpreteert, maar natuurlijk weet hij het ook niet. Paniek begon een beetje te groeien, en ik kwam tot conclusie dat ik beter kan bellen dan niet. Janneke stelt me gerust en zegt dat lichtroze vruchtwater helder is. Oké dat is fijn om te horen. Ik ga weer in bed liggen. 5 minuten later voel ik weer een wee en alsof er glas water uit me komt. Mijn verband is helemaal doorweekt en ik denk: dan wacht ik even totdat alles uitkomt op het toilet. Niet meer dan 10 minuten later, komt er geen vruchtwater meer uit, en ik probeer weer te gaan slapen. Voor zover ik heb gelezen in de eerste fase van de bevalling moet je proberen te slapen, dus dat probeer ik nog. En ik probeer nog mijn man te overtuigen om een beetje te slapen, want wij gaan toch waarschijnlijk de hele dag nog bevallen. Alleen is het superpijnlijk voor mij, en er begon ook bloed uit te komen. Ik begin weer in paniek te raken, is dat normaal?… het is midden in de nacht, ik heb pijn. Ik twijfel of ik weer moet bellen. Uiteindelijk denk ik dat ik beter kan bellen met twijfel dan niet bellen. Janneke stelt me gerust zegt dat het normaal is. Ik krijg wel instructies om het bloedverlies in de gaten te houden.
De nacht gaat verder. Ik maak nog een paar foto’s van het bloedverlies en bel iets van half uurtje later nog een keer. Naar mijn gevoel het was wel veel bloed. Ik vertel Janneke over het bloedverlies en dat mijn weeën elke 5 à 7 minuten komen en minder dan 1 minuut lang duren. Ze besluit langs te komen. Inmiddels was het iets meer dan 2,5 uur dat mijn vliezen waren gebroken. Ik wacht totdat Janneke komt. De weeën beginnen steeds erger te voelen. Volgens mij weeëntimer komen ze nu elke 2 à 3 minuten, maar nog steeds duren ze geen minuut. Janneke is al onderweg. De pijn is niet meer op te vangen. Ik probeer nog een houding te vinden die het een beetje oké maakt, maar niets werkt. Als dit nog maar het begin is, wat komt er daarna?!
Mijn man vraagt of hij de tassen in de auto moet leggen, en ik zeg dat het kan wachten. Wij gaan nu toch nog niet bevallen. Dat moet nog de hele dag duren en bovendien, kan ik de deur niet openen als de verloskundige komt. Ik begin te beseffen dat ik ook het gevoel heb dat ik moet poepen. Is dat raar? Is dat oké? Ik kijk naar een van de puntjes op het papiertje en begin te denken: misschien heb ik ook persdrang?…
Gelukkig kwam Janneke op dat moment binnen. Ze begon iets te zeggen over het ziekenhuis en iets checken… mijn weeën komen nu consistent om de paar minuten, en ze zegt dat het lijkt alsof ik verder ben dan ik verwacht. Ze checkt ontsluiting, en die bleek al op 9 cm te zijn! Ik had altijd gedacht dat het comfortabeler zou zijn om in het ziekenhuis te bevallen, en nu moeten we dus beslissen of we meteen gaan of thuis blijven. Ik wil gaan. Gelukkig is er een verlosafdeling in Zoetermeer en daarheen rijden duurt maar tien minuutjes op zaterdagochtend.
Ik krijg hulp om me om te kleden, en Janneke brengt haar auto voor de deur. Ik ga met haar mee. Mijn man rijdt achter ons met de spullen. Onderweg blijf ik mijn weeën wegpuffen. In het ziekenhuis hoef ik de weeën niet meer weg te puffen; wij wachten eventjes totdat mijn man aankomt.
Toen hij er was, nodigde Janneke me meteen uit om op de baarkruk te gaan zitten. Op dat moment had ik zo’n brandend gevoel dat ik moest persen. Wij beginnen. Wee, persen, pauze. Wee, persen, pauze. Ik hoor dat het nu zeer wordt. Oké, waarschijnlijk duurt het nu nog wel even, voor zover ik weet kan persen één uur duren of zo. Allright, daar gaan we. Nog even persen en toen… zijn hoofd was al eruit! Blijkbaar was dat was het bijna. Nog een paar keer persen, en ik hoor een mooie huil. Hij is er! We waren maar 23 minuten in het ziekenhuis, en hij was al geboren. De mooiste jongen ter wereld!
Onze jongen was ongeduldig om ons te ontmoeten, maar toch heeft hij netjes geluisterd en gewacht tot 4 januari 😁
Geschreven door Stella de moeder van Emil, maart 2025
