Ilona schreef over haar thuisbevalling, helaas verloor ze veel bloed en moesten we na de bevalling naar het ziekenhuis. Bedankt voor het delen en veel geluk met jullie mooie gezin!
Het was de nacht voor de uitgerekende datum, het rommelde wat en na al vijf kinderen op de wereld gezet te hebben dacht ik, mmm dit voelt toch best serieus. Maar tegen de ochtend geen baby, en tegen de tijd dat de andere vijf kids wakker werden stopte het gerommel. Ik ben de kinderen gaan aankleden en klaar gaan maken voor school, het gerommel was compleet gestopt. En dat terwijl er s nachts toch echt een regelmaat in zat. Marco was al thuis, dus die bracht de kinderen naar school samen met de toen nog jongste van 1 jaar en 9 maanden. Toen ik rustig op de bank ging zitten in een leeg huis begon het af en toe toch weer wat te rommelen. Ik ben nog gaan wassen en de droge was gaan vouwen. Toen de jongste tussen de middag naar bed ging om half 1, ging ik toch nog maar even mee. Door al het gerommel en het timen was er van slapen niet veel gekomen.
Vier op school en 1 op bed, perfecte tijd om te bevallen dacht mijn lichaam! Vanaf het moment dat ik ging liggen, kwamen de weeën en wist ik het gaat beginnen. Ik heb al vijf snelle bevallingen gehad dus ik had beloofd op tijd te bellen! Toen ik zeker wist dat het begonnen was om half 2 heb ik gebeld. Ik zei nog heel vrolijk, geen haast hoor maar ik had beloofd gelijk te bellen zodra het begint dus dat is bij deze haha.
Hilde had dienst en kwam kijken. En dat was maar goed ook, de weeën zette gauw door. Ik ging al snel in mijn bubbel, en vang de weeën het liefst helemaal alleen op. Zo fijn dat er zo goed naar mijn wensen werd geluisterd. Wetende dat de hulptroepen beneden zitten en dat ik het dus helemaal los kan laten en in mijn bubbel alles kan opvangen op de bal. Op het moment dat ik dacht, ik kan ze niet meer weg zuchten appte ik naar beneden en gelijk stond iedereen voor me klaar. Ik had 10 cm ontsluiting en mocht gaan persen. 2 x persen en daar was je.. onze Maes. Ons zesde wondertje.
Heel lang genieten kon ik niet van je, ik verloor te veel bloed en er moest een ambulance komen. Wat een klap in mijn gezicht was dat, een mooie thuisbevalling en als nog weg moeten. Ik kon alleen maar huilen, ik moest mijn baby achter laten bij jullie en bij papa en moest mee. Maes zouden aangekleed en met papa er achter aan komen. Wat een vreselijk en on natuurlijk moment om je baby na een paar minuten terug te moeten geven. Maar wat een perfecte begeleiding heb ik hier bij gehad. Niet alleen in het ziekenhuis maar ook in de kraamweek en daarna nog.
Zelfs nu na een jaar kijk ik er met een goed gevoel op terug!
Geschreven door Ilona de moeder van Maes, april 2024
