Wat een hoop onverwachts… ineens al bij 37 weken gebroken vliezen en toen een ritje met de ambulance en naar OK.
Super trots zijn we op deze papa en mama die zoveel ineens te verwerken kregen! We zijn het helemaal met je eens Nina: onderschat een keizersnede niet, het is zeker geen ‘makkelijke’ bevalling… Bedankt voor het schrijven van je verhaal Nina!
Ik liep al weer een tijdje bij Partera. Bij elke echo wist Wim ons te vertellen nou als je zo doorgaat wordt het een grote knul, 4 kilo!
Ik wist toen al weer hmm de 40 weken ga ik niet halen. Ook in mijn hoofd dat dit mijn tweede is. Ik gokte op week 39 ergens.
Zoals je bij de eerste alles perfect op tijd geregeld heb, zo laat was ik bij deze tweede. Met week 37 zei ik tegen mijn moeder moet nu toch wel de vluchtkoffer in orde maken. Dus ging ik met haar op pad. Die avond bracht ik mijn zoontje naar bed en ging plassen. FLASH!! Mijn vliezen braken. “Huhh wat.. nu?? hoe dan…” dat is wat er door mijn hoofd ging. Totaal niet verwacht. Ook helemaal niet op ingesteld. We hebben de verloskundige gebeld en Janneke kwam rond kwart over 9 ‘s avonds kijken. Doordat ik nog niet echt weeën had, af en toe een steek, legde Janneke uit dat het nog wel even kon duren. Ze deed haar controles en tipte mij om lekker te gaan douchen en slapen.
Onder de douche voelde ik de weeën wel steeds vaker komen. Half 11 stapte ik in bed en toen kwamen de hevige weeën. We belde Janneke weer en ze zou gelijk komen. De weeën werden met de minuut erger. Janneke arriveerde en zag mij de weeën weg puffen. Ze ging kijken hoeveel insluiting ik had. 9 cm!!! Alleen had de baby zijn arm boven zijn hoofdje liggen.
Onmiddellijk belde Janneke met het ziekenhuis en werd er een ambulance opgepiept! Janneke legde uit dat het waarschijnlijk een keizersnede ging worden als de kleine man niet met zijn arm zou draaien. Tussen de heftige weeën door moest ik naar beneden om met de ambulance mee te gaan. Al puffend en wel met al aardig wat persdrang lag ik in de ambulance. Met 130 km/uur reden we naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis maakten ze mij eigenlijk al meteen klaar voor de OK. De gynaecoloog nam nog 1 blik om te kijken of de baby niet toevallig toch gedraaid was! Nee helaas. Door naar de OK, dit alles ging zo snel. Ik vond alles best. Ik leefde in een bubbel en gaf mij helemaal over. De ruggenprik werd gezet en binnen enkele minuten had ik onze kleine Tobias in mijn armen! 25 mei 00:41. Heel bijzonder. We leefde echt in een rollercoaster.
Onze kleine Tobias doet het goed. Ik heb een herstel met veel rust! Ik moet zeggen dat een keizersnede soms door de buitenwereld wordt onderschat. “Ach wees gelukkig, je hebt een prachtig kind.”
Nee ik heb ook gejankt van de pijn en de klap dat ik niks kan. Zoals ik bij de eerste op dag twee weer lekker door mijn huis liep. Zo kreeg ik nu op dag twee in het ziekenhuis hulp om überhaupt op te staan. Mijn boodschap aan iedereen onderschat de keizersnede niet. Fysiek maar ook emotioneel!
Wij genieten nu enorm van elkaar als gezin van vier. Domien als grote broer is onwijs trots en helpt graag mee met alles.
Geschreven door Nina de moeder van Tobias, juli 2024
