Eline schreef over de geboortes van haar 3 kinderen! En zo zie je maar… elke bevalling is weer anders. Onwijs bedankt voor het delen en wat een lieve foto!
Bevallingsverhaal Senn, 1e kindje.
24 juni 2016, ik heb de hele dag in bed doorgebracht want ik voel me nog steeds niet lekker. Rond 19.00 uur kreeg ik wat voorweeën die ik lachend weg pufte. Om 20.00 uur begon ik met timen en toen waren ze om de 8min. Even later ging ik naar de wc en toen ik daar van af kwam braken mijn vliezen. Toen was het duidelijk, binnen afzienbare tijd zouden we echt papa en mama zijn.
Mijn man is gaan timen en ik ben onder de douche gaan zitten omdat ik zo veel vruchtwater verloor dat zelfs het kraamverband het niet tegenhield. Om 23.00 uur zei ik dat hij de verloskundige maar moest bellen. Die was er om 23.45 uur. Ik had een vervangend verloskundige i.v.m. vakanties. Toen had ik 3 a 4 cm ontsluiting, de bevalling was begonnen! Ze zou om 3 uur terug komen hadden we afgesproken. De weeën werden steeds heftiger en om 1.30 uur riep ik naar mijn man dat het niet meer uit te houden was en dat hij de verloskundige maar weer moest bellen.
Om 2.00 uur was zij er.. ik bleek al 8 cm ontsluiting te hebben! Ik lag op bed en heb een uur op de 8 cm gezeten..terug onder de douche om te ontspannen, de persweeën begonnen.. ik had een weeën storm en het deed behoorlijk zeer, ik vroeg telkens mag ik al mag ik al, maar ik moest wachten tot heel me lichaam mee deed, nou dat heb ik geweten! Om 3.30 uur had ik 10 cm en mocht ik eindelijk gaan persen.. bij de eerste wee waren de haartjes al te zien en bij de 4e wee, om 3.44 uur was hij daar, onze Senn!!
Helaas kwam mijn placenta niet, zelfs niet na 2 prikken, een catheter en alles geprobeerd te hebben.. 112 werd gebeld.. 2 brandweerwagens en de ambulance stonden binnen no time voor de deur en via een hoogwerker werd ik door het raam naar buiten gebracht, wat een gedoe! Uiteindelijk is onder narcose de placenta verwijderd.
Dit was een behoorlijk avontuur, de rompslomp erna was wat minder, maar toch kijk ik positief terug op de bevalling.
Bevallingsverhaal Jill, 2e kindje.
19 juli 2018, het rommelde maar ik kon nog prima wat huishouden doen. ‘s Avonds werd het toch wat ongemakkelijk, dus besloot ik de verloskundige te bellen voordat het nacht was.
Om 22.00 uur belde we, Hilde had dienst en zij kwam langs. De voorweeën zetten niet echt door, wel moest ik wat letten op mijn ademhaling maar ik had maar 1 cm ontsluiting, om 23.00 uur ging ze weer weg. Het advies was 2 PCM en lekker gaan douchen en kijken of ik wat kon slapen. Helaas lukte dat niet, dus ben ik nog eens onder de douche gaan staan voor wat verlichting.
Onder de douche zijn mijn vliezen gebroken wat ik niet door had op dat moment. Ik kwam er onder vandaan en kreeg een enorme wee die super lang aan hield. Ik riep meteen tegen mijn man ‘bel Hilde’. Om 2.45 uur was Hilde er. Ik had continu weeën. om 3.00 uur voelde ze hoe ver ik was en ik had 5cm ontsluiting. Ik was medisch omdat bij mijn 1e de placenta niet kwam. Dus tas pakken en richting het ziekenhuis.
Mijn man belde een vriendin, de achterwacht, voor onze oudste. We zijn om 3.15 uur naar het ziekenhuis gereden, hier 5 min vandaan. Het was een ritje met continue weeën. De achterwacht was er nog niet maar er was geen tijd om te wachten dus die zagen we tegemoet rijden onderweg naar het ziekenhuis.
Eenmaal daar; het infuus uit voorzorg lukte niet, ik kon niet meer stilzitten, ik had constant persdrang. Na 1x mis prikken besloten om te stoppen want ik had 10 cm en ik mocht gaan liggen om te persen. Na 6 min persen om 3.44 uur is onze lieve Jill geboren, exact dezelfde tijd als haar broer!
Tussen aankomst parkeerplaats en de geboorte van Jill zaten 20 min. Het was een supersnelle bevalling.
Bevallingsverhaal Mees, 3e kindje.
Maandag ochtend 2 augustus 2021 werd ik om 4.30 uur wakker met een gek gevoel in mijn buik, lichte krampen.
Ik ben naar de wc gegaan en ik verloor wat vocht, licht rozig van kleur en rook wat zoet, ik twijfelde of het vruchtwater was. Vervolgens heb ik de kinderen naar het kinderdagverblijf en de BSO gebracht want het was zomervakantie, toen we aankwamen moest ik even wachten met uitstappen want ik had wel wat last van krampen/lichte weeën. In de ochtend om 10.00 uur had ik een controle afspraak. De verloskundige heeft wat testjes gedaan om te kijken of het mijn vruchtwater was, maar dat bleek niet zo. Thuis lekker op de bank tv gaan kijken en een warme douche genomen, ik had het idee dat het ging doorzetten.
Mijn man kwam ‘s middags thuis lunchen en zag aan me dat het toch wel wat serieuzer werd.. vroeg of hij thuis moest blijven maar ik gaf aan ga maar, de weeën zijn nog goed te doen. Ik ben nog een keer lekker onder de douche gaan staan om me zo goed mogelijk te ontspannen. Rond 15.00 uur kwam mijn man thuis en die zei; laten we de verloskundige maar even bellen, zo gezegd zo gedaan.
15.30 uur was Wim daar, ik had hem niet verwacht maar degene die dienst had was al bezig bij een bevalling en er waren collega’s op vakantie dus Wim werd met spoed gebeld want hij had eigenlijk geen dienst.
Hij ging even voelen hoeveel cm ontsluiting ik had en wat er binnen gebeurde tijdens een wee: 4 a 5 cm! We gaan naar het ziekenhuis! Spullen gepakt en let’s go. Tijdens het ritje en het weg puffen van de weeën heb ik het kinderdagverblijf en de BSO gebeld om te zeggen dat Senn en Jill door de buurvrouw worden opgehaald en ik onderweg naar het ziekenhuis ben!
Bij aankomst ziekenhuis moest ik op de parkeerplaats even een flink wee weg puffen.. bij binnenkomst moesten we een mondkapje op (Corona tijd). Eenmaal op de verloskamer ging Wim weer even kijken hoe ver ik was. 7cm, dat ging goed!
Ik besloot te gaan douchen om te kijken of dat de ontsluiting zou vorderen. Na het douchen helaas nog steeds 7cm.. balen…de pijn werd voor mijn gevoel ondraaglijk. Marion kwam erbij en die stelde voor om even op de baarkruk te gaan zitten en mijn vliezen te breken. Dit lukte niet, die zaten zo strak om het hoofdje, of waren toch al gebroken!
Uiteindelijk bleek inderdaad dat ze al gebroken waren. Dus toch vanmorgen een scheurtje en de rest onder de douche.
De baarkruk vond ik niks, de verloskundige gaf aan anders even in een andere houding te gaan zitten, knieën op de grond en leunend op het bed.. ik vroeg om pijnmedicatie want dit was niet te doen! Maar daarvoor moet je aan de ctg en eer dat het toegediend kan worden ben je een uur verder… dus geen optie!
Het was fijn om alles uitgelegd te krijgen en me aandacht daar even op te richten. Ik had ook veel steun van Wim, ik pakte zijn duim vast als houvast en hij complimenteerde mij dat ik het zo goed deed. Ik kreeg persdrang en Marion gaf aan probeer maar licht mee te drukken.. en ja persen… ik dacht huh dat kan toch niet ik had maar 7 cm! Maar blijkbaar heeft deze houding het laatste zetje gegeven en werd Mees in deze houding geboren! Zijn hoofdje was er half uit en toen was de pers wee weg, ik mocht wachten op de volgende wee, en daar was hij!! Ik mocht hem zelf aanpakken, maar had de kracht niet voldoende dus Marion hielp. De helft van zijn gezichtje was wat blauw, maar dat trok snel weer weg. Onze kleine Mees! Welkom jongen!
Geschreven door Eline de moeder van Senn, Jill en Mees, maart 2025
